غلامرضا مصباحي مقدم- مساله نمايندگي مجلس طعمه اي نيست که انسان براي دست يافتن به آن طمع کند، بلکه بار سنگين مسووليتي است که خطرات و مخاطرات فراواني از جمله خطر لغزش نسبت به اداي وظيفه آن را تهديد مي کند،
چراکه در برابر نمايندگان همواره سودجوياني وجود دارند که با نزديک شدن به برگزيدگان ملت از ارتباط با آنها سوئاستفاده مي کنند و حفظ شدن از نيات چنين افرادي به غايت سخت و دشوار است.
اين افراد علاوه بر اين که ممکن است با پيشنهادهاي خود نماينده را وسوسه کنند، قطعا دنيا و آخرت انسان را نيز به باد مي دهند. از اين رو تاکيد دارم که نبايد کانديداي حضور در خانه ملت شد و خود را در معرض آرا قرار داد مگر آن که انسان به صورت نسبي اطمينان پيدا کند که مي تواند در دوره نمايندگي از اين گونه آفات دور بماند.
بايد اين نکته را يادآور شد که در مجلس شوراي اسلامي هر نماينده يک راي بيشتر ندارد و حتي اگر بهترين طرح ها و محکم ترين دليل ها را نيز ارائه کند، مشخص نيست که سخنانش منتج به راي بالا و منجر به قانون شود. بنابراين نمي توان خود يا ديگران را اين گونه فريب داد که با حضور من در مجلس اثرات و خيرات زيادي به مردم خواهد رسيد.
شايد تنها چيزي که در اظهارات انتخاباتي مي توان بر آن تکيه کرد، اين باشد که «من تمام توانايي خود را به کار مي گيرم تا آنچه شما نياز داريد و مطالبه مي کنيد و به صلاح شما و مملکت است ، دنبال کنم ؛ اما اين که موفق شوم و آن را به تصويب مجلس برسانم را نمي دانم؟!»
نکته ديگر اين است که مردم به نتايج کار مجلس توجه دارند و اگر نتايج نامطلوب بود، آن را به پاي همه نمايندگان مي گذارند. گرچه آن نماينده موافق چنين نتيجه اي نباشد. به هر حال نمايندگي ، قرار دادن «خود» در معرض افکار عمومي است و اين مردم هستند که مصوبات مجلس را به پاي همه نمايندگان مي گذارند.
بنابراين کساني که پا به عرصه انتخابات مي گذارند، بايد احتمال برخورد نامناسب مردم با خود را، قوي بدانند و آمادگي شنيدن اعتراضات آنان را داشته باشند. اما اين سوال نيز وجود دارد که آيا يک چنين جايگاهي مي طلبد که انسان به خاطر آن به تخريب ديگران اقدام کند؟ و يا کاري انجام دهد که رقيب او در افکار عمومي شخصيت وي را سرکوب يا به وي تهمت وارد کند؟
آيا چنين جايگاهي ارزش آن را دارد که انسان بدون تاکيد بر شايستگي هاي خود و با تاکيد بر ناشايستگي ديگران بخواهد وارد مجلس شود؟!
قطعا اخلاق انتخاباتي در يک فضاي سالم انتخاباتي اقتضا مي کند هر کانديدا و هواداران او امتيازات مثبت خود و کانديداي خود را بيان کنند و هيچ گونه وعده دست نيافتني ندهند.
بايد اين نکته را نيز يادآور شد که مسائل اجرايي جامعه در اختيار دولت است و تنها قانونگذاري و نظارت بر
آن در اختيار نمايندگان است ؛ لذا نبايد انتظارات مردم را نسبت به جايگاه مجلس و نمايندگان بالا برد، چرا که نمايندگان توان پاسخگويي به اين انتظارات افزون شده را ندارند.
هر کس قصد حضور در خانه ملت را دارد، بايد براي خدا گام در اين عرصه بگذارد و چنانچه توانست با راي مردم وارد مجلس شود، زمينه ارتباط خود را با موکلانش در طول دوره نمايندگي فراهم کند تا بتواند درددل آنها را شنيده و در تصميم گيري ها مدنظر قرار دهد و برخي مشکلات آنها را حل کند که البته نبايد از اين مساله دريغ شود.
* نماينده تهران و سخنگوي جامعه روحانيت مبارز